Sarımsak Tarlası...

Bir çoğumuzun farklı türler de  bildiği bir kıssa, bana da rahmetli dedem anlatmıştı, kısaca:

Bir baba, oğul camiden çıkınca sohbet ederken konu dostluğa gelir, oğlan dostum çoktur diye iddia ederken babası dost değildir o kadar dostun olmaz diye açıklama yapar. Sonunda babası oğluna gel bir iddiaya girelim senle der ve eve gittiklerinde bir horoz keser kanıyla torbaya koyar. Oğluna dönüp içinde ne var demeden dostlarından yardım iste der. Oğlan kendinden emin bir şekilde torbayı sırtlar ve yola koyulur. Bir müddet sonra pişmanlıkla boynu bükük eve gelir. Baba ne oldu dediğinde ise hiç dostum yokmuş meğer der. Babası şimdi benim dostum olan falancaya git der, oğlan gider kapıyı çalar. Adam kapıyı açtığında beni babam gönderdi... Daha lafını bitirmeden adam torbayı görür ve hemen oğlanı içeri alır hızla torbayı bahçeye gömer üstüne de sarımsak eker. Devamında oğlana döner babana söyle meraklanmasın sarımsakları ektim der. Oğlan eve gelir babasına anlatır baba şimdi git ona hokkalı bir tokat at der oğlan ne kadar olmaz dese de mecburi gider kapıyı çalar adam kapıyı açar açmaz hokkalı bir tokat yer. Oğlan mahcup tâbi... Adam döner “meraklanmasın biz bir tokatta sarımsak tarlasını satmayız de babana.” Der.  Bana bu hikâyeyi anlattıktan sonra dedem kendi hikayesini anlatmıştı bana. Vakti zamanında benimde dostum Ali ye gidip Vahap’ı vurmuşlar demişler o ise değildir diye ısrar etmiş sözü söyleyenler ısrar etse de inandıramamışlar. Lafı uzatmadan sonunda öğrenilmiş ki başka bir Vahap vurulmuş bunun üzerine gidip ona nereden bildin sen dediklerinde ise Vahap'ı vurmamışlardır bilirim çünkü siz dediğinizde canımı dinledim. Eğer ona bir şey olsaydı biz hissederdik demiş...

Evet gerçek dost isen ona bir şey olduğunda canda hissedersin canı sıkılırsa sende bilirsin ama gerçek dost isen. Şimdi soralım kaç tane sarımsak tarlası ekecek dostumuz var bizlerin.  Kaç kişi şimdi destek istesem koşacak çok var diyebilecek. Bana sorulursa bir rakam veremem. Çoğumuz da bu zaman da zor böyle dostluklar deriz. Evet bu zaman da böyle gerçek dostluklar zordur, iyi de neden; hayat şartları mı, yoksa kime sorsak ben dost kazığı çok yedim dediğinden mi? Belki de asıl sebep bizlerdendir, bizler böyle dostlar olmaya gayret ettik mi ya da ediyor muyuz? Neden önce karşıdan bekliyor ve olmayınca sitem ediyoruz. Dostluk karşıdaki insanın size bir şeyler yapmasını beklemekle mi yoksa ben hakiki bir dost olayım da o olmasa utansın demekle mi oluyor.

Bu zamanda bizler gerçek dostlar olmayı başaramadık asıl gerçek bu, bizler dostluğun kıymetini bilemedik şimdi gerçek dostluklar yoksa sebebi yine bizleriz.  

Sözlerim de kusur  varsa af ola, kusursuz kul var mı ki iş ola.