Bak evlat!
Uyduruktan bir şey değil senin bozulman, sararman.
Bilir misin?
Yapraklar neden sararır, insan neden bozulur?
Neden kararır gökyüzü?
Neden insan kat kat kötülüğe bulaşır, içi dışı katran gibi erdemsizlik kaynar?
Çok dertli bir halin var galiba.
Bir dost sesi gelir derinden kırmızıya döner gökyüzü.
Sağdan gelir acı ve ızdırap.
Hiç solundaki yegâne pompayı kullanmamış olur bazen insan.
Bazen kana doymaz sağ el.
Elinde bir hançer, bir balta, bir mavzer.
Hep sağla öldürülür canlılar.
Bir ağaç sağla budanır.
Bir köpek kürekle sağla parçalanır.
Bir pilot sağla basar düğmeye, napalm bombalarını çocukların üstüne, yakar, kaynatır.
Bir kör aşık sağ eliyle boğar, öldürür sevdiğini.
Sağ avurduna toplanır tüm haramlar bir oburun.
Sağ dişleriyle parçalar bir çakal kuzuyu.
Sağdan gidilir çürümüş kentlerin kaldırımlarında.
Sağda bulunur gariplere ait yüzüstü düşmüş ganimetler.
Sağdan girilir para tapınaklarına.
Sağla basılır borsalarda gong tuşuna.
Kralın sağındadır en kötücül yaver.
Celladlar sağdan büker ince urganı.
Sağla vurulur çivinin başına çekiç.
Hiç istemediği tahtalarda yıllarca hapsedilip çürür kimsesiz çivi.
Sağla çakılır ateş, tüm doğa içten içe yanar kavrulur.
Kan bulanmış paralar sağla sayılıp istiflenir.
Sağla depolanır göz yaşı ile çoğalmış neft.
Sağla aranır kör madenlerde elmas ve yakut.
Sağla çıkar meydana ilk kırbaç, bir kadının sırtına yılan sağla çizilir.
Örtüşür tüm yönler bir küçük prizmada.
Sağdan başlayan her sayı sonunda gelip 1'e vurur.
Kırmızı yelekli adam anlatır durur, yüreği taze filizlenmiş küçük Çınar'a.
Çok sararmışsın evlat.
Sağ bozumu vaktin gelmiş.
Galiba hakikate.
Sendeki bir aşk gibisi, insana ve dostluğa.
Gözlerin mavi bir derya.
Anlatsana.
Bilsin, bu dost sendeki daralan yüreği.
Daralıyorsun, söylemeye yetmez olmuş dilin.
Belki de senin aradığın bir bahar.
Sevgilinin misk-i amber kokan nefesi.
Haydi, şimdi bekle gelincikleri.
Bekle kırmızı gülü, bülbülü ve Cezayir menekşesini.
Simsiyah ellerini dolar belki de sana karakış sağdan gelir.
Evet, öyledir, acılar bizi güçlü kılar.
Acılar eriştirir nergise, şebneme ve daha nicesi.
Soylu bir ağacın eğilmez başı.
Sararmaz da yaprağı.
Destinası böyle.
Bilir bunu ceviz ağacı.
Bilir bunu Anadolu’nun kadim meşesi.
Yine baharlar gelir bir bir yeşile döner yapraklar.
Yine şırıl şırıl akar dereler.
Durmadan ses verir çoban çeşmesi.
Sağ bozumu dirilmeye hazırlıktır.
Sağ bozumu kendini bilmenin Elifba’sı.
Sağ bozumu ile güç bulur kadim çınarlar.
Sağ bozumu şenliklerinde yanar kül olur divane aşıklar.
Bir derya deniz gibi maviye boyanır bu şenlikte gökyüzü.
Kurtulur sararmaktan bu şenliklerde ermişlerin yüzü.
Korkma, sağ bozmaktan dost, yiğitliğin namıdır.
Sarı sonbaharın sonu, mutlak yeşil bahardır…
