Aslında Herşeyin Farkındayız Ama!

Nefis işte...
Nefsimize hoş gelen dünya ile yegâne gerçek ahiret arasında bocalıyoruz.
Nefsimiz dünya derken, irademiz bir türlü ahiret diyemiyor.
Savaşı genel manâda nefis kazanıyor.
Dünyevileşiyoruz.
Meta ve çıkar herşeyimizi kuşatıyor.
Gün geçtikçe çember daha da daralıyor.
Farkında değiliz ama...
Boğuluyoruz!
Battıkça batıyoruz...
Bakın Mekkeli müşrikler ne diyor; 
"Allah’tan başka şeyleri kendilerine koruyucu kabul edenler “putlar sadece bizi Allah’a yaklaştırsınlar diye onlara tapıyoruz” diyorlar..." (Zümer suresi 3)
Bizde aynı böyle bugün müminlerin yolunu terketmiş put edindiğimiz hoca ve cammatlerimizi Allah'a yaklaşma vesilesi sayıyoruz.
Aslında bizde Mekkeli müşrikler gibi herşeyin farkındayız! 
Dinin nasıl olması ve nasıl yaşanması gerektiğini biliyoruz. Ancak ilah edindiğimiz nefis, müminler ve müşrikler arasında bocalayıp durmamız vicdanımızı ve içimizdeki hak duygusunu bastırıyor.
Neden birleşmiyor ve her sene put edindiğimiz hoca ve cemaatlerimizin birkaç ihtilafı yüzünden dahada ayrışıyoruz biliyormusunuz? 
Çünkü ihtilafları giderip birleştiğimiz zaman doğacak gücün rahatımızı bozacağını iyi biliyoruz. Ama ihtilaflar işimize geliyor sürekli başkasında kusur aramak kendi yanlış ve kusurlarımızın üstünü örtüyor.
Zaten putlarımız pardon hocalarımızında işleri tıkırında...
Arada bir Mekkeli müşrikler gibi ihtilaflarımızı götürüp teviller ile bir yolda bulduruyoruz oohh mis! 
Dini zaten "darul küfre" bir şekilde entegre etmişiz..
Putlarımızdan -pardon dilim sürçüyor- hocalarımızdan başka ne isteriz ki!
Son olarak gerçekten doğru yolda olup olmadığımızı birdaha düşünelim! 
Rabbim bizi razı olacağı hak yola iletsin ayaklarımızı sabit kılsın.
Kalplerimizi İslam üzerine birleştirsin.
Allahumme amin...
Not: Yaşar Özyahşi ağabeye yazının alıntı kısmı dolayısı ile müteşekkirim...