Yaşadığımız toplumda her zaman kimsesiz ve muhtaç insanlar, savrulmuş aileler, hastalar, engelliler, yalnız yaşayan yaşlılar, sahipsiz çocuklar vardır. İşte bütün bunlar ilahi rahmetin nüzulüne vesile olan kimselerdir.
Toplumda kimsesiz, fakir, yaşlı ve yetim gibi sokakların insafına, milletin vicdanına terk edilmiş insanlarla ilgilenmek sadece devletin ilgili kurumların değil, bütün insanların özelliklede inananların görevidir.
Yüce dinimiz, birlik ve beraberlik içinde olmayı, kimsesizlerle ilgilenmeyi, muhtaçların ihtiyacını görmeyi emretmiştir, Başkalarının derdini hisseden bir mümin yüreği kendisi kadar başkalarında düşünür, onlar içinde dertlenir.
Sıcak bir selamlaşma, bir hasta ziyareti, gönülden verilen bir sadaka insanlar arasında var olan bütün mesafeleri kapatabilir. Bazen küçük bir hatır sorma insanının yaşam sevincinin yerine gelmesine neden olabilir.
Bu nedenle hiç bir iyiliği küçük görmeden mümkün olduğu kadar ihtiyaç sahibine el uzatalım, yetimin başını okşayalım, onları ziyaret edelim, acılarını paylaşalım, insanlığımızın ve imanımızın tadına varmak ancak böyle mümkün olacaktır, selam ve dua ile.
