Güç denilen nesneyi, Bilginin ateş maşasıyla tutmadığımız taktirde, kendimizi menfaat tüccarlarının ateşine köz ederiz. Biz yok olurken onlar kazanır.
Geri durmamız gerekiyor ve bu gereklilik bizim sıhhatimiz kadar ruhumuzu da etkileyecektir.
Mekan kavramı olarak bir senaryo görüyoruz;
Bizi evlerimizde kalmamıza sürükleyen durum,
İnanç ahengi içinde ebedi cennet ve cehennemi hatırlattı bana.
Ve şununda farkında olmalıyız; herkes bir diğerinden sorumlu ve bir diğerinin sonu olabiliyor.
Bu son, dünya hayatımızı bitirebilir,
lakin ebedi olan ukbada bizlere ızdırap olmaması için bedenimizi temiz tutarken kalplerimizi de pak kılmalıyız.
Bilgisel olarak öğrenimlerimizi,
Eğitimsel düzlemde uygulayıcı olabilmeyi amel kabul ettiğimiz,
Ve bu amellerin kabulü için çaba sahamız olan dünyada bizleri tefekküre sürükleyen şu günlerde, sebep ve sonuç ilişkisi bağlamında başımıza gelen ve gelecek olanları düşünerek,
Olan oldu artık en kötüsü olmasın deyip,
Canhıraş bir çabayla önlemler almalıyız.
Aldığımız bu önlemler bağlamında bizleri bekleyen rahmet ayları içinde bu feyiz
ve bereketle istiğfara sürüklemesini temenni ediyorum.
Gözle görülmeyenin neler edebileceğini anlamak idrakını derinden his ettiğimiz bu atmosferde, hayat bize verilmiş bir hazineyse, sarf ettiğimiz yerlere dikkat edelim.
Son kuruş son metelik olmasın diye,
Sonları görüp, bir başlangıç yapmalıyız.
Hayatımıza ve nice hayatlara nefisin desiselerini bulaştırmamak için çabalamalı ve bu çabayı vazife etmeliyiz.
Aslında bu vazifemizin birde adı var; Kulluk. Kula kul olmayan, hayrı ve şerri yaratandan bilen ve bizleri terbiye eden bir Abid-kul.
Rahmet iklimlerinin mağfiret esintileriyle birleştiği şu vakitte insanlık için dualar ediyor, evvel nefsimi,
Sonra sizleri kulluğa davet ediyorum.
Ve hatırlatmaya çalışıyorum,
Bu aleme geliş gayemizi unutmadan yaşamak ümidiyle afiyet üzere olunuz.
